Als er één muzikant is die productiviteit hoog in zijn vaandel heeft staan, dan is het Joe Bonamassa wel. Als je fan van de man bent en alles wilt hebben wat hij uitbrengt, dan kun je ervan uitgaan dat je minstens een paar keer per jaar naar de (al dan niet virtuele) platenwinkel gaat, want hij brengt de ene na de andere plaat en/of dvd uit, met zijn eigen band of in samenwerking met Beth Hart. Zijn vorige studioplaat Different Shades Of Blue wist in 2014 zelfs de top 10 in Amerika te halen.

Iemand die zo veel materiaal uitbrengt, móet toch een keer iets van mindere kwaliteit uitbrengen, zou je denken. In het geval van Bonamassa heb ik dat nog niet ervaren! De eerste release van 2016 van Bonamassa is zijn nieuwe studioalbum Blues Of Desperation, dat vanaf vandaag verkrijgbaar is op cd en vinyl (dubbel-lp).

Zoals gebruikelijk heeft Kevin Shirley weer in de producersstoel plaatsgenomen en dan weet je dat het qua geluidsregistratie weer top is! In slechts vijf dagen namen zij de elf songs op dit nieuwe album op in de Grand Victor Sound Studios in Nashville, met een aantal gerenommeerde studiomuzikanten als Anton Fig en Greg Morrow op drums, Michael Rhodes op bas, Reese Wynans op keyboards, een driemans-blazerssectie en drie achtergrondzangeressen.

Opener This Train is meteen van dik hout zaagt men planken, precies zoals we van Joe gewend zijn, dus lekker rockend met een gierende gitaarsolo en stevig gezongen. De virtuositeit van zijn gitaarspel is in alle songs van het album om van te smullen. De solo in rocker Mountain Climbing doet me meteen denken aan Jimmy Page. Hierna een rustpuntje in de vorm van Drive, een ballad waarop je een andere stem van Joe hoort, die hierin perfect past. No Good Place For The Lonely is weer lekker rockend met mooi orgelwerk van Reese Wynans en stevig drumwerk met daar overheen weer een lange gitaarsolo. Die is (maar dan weer anders natuurlijk) ook te horen in de titeltrack Blues Of Desperation.

Weer even rust met de gospelachtige ballad The Valley Runs Low, waarna het rocken verder gaat met You Left Me Nothin’ But The Bill And The Blues, waarin naast Bonamassa’s gitaar een heerlijke piano is te horen. Distant Lonesome Train is een geweldige treinsong, die je echt in stereo moet horen want de solo in deze song vliegt alle kanten op! Bij How Deep The River Runs denk je in eerste instantie dat het een ballad is, tot het ineens een stevige rocker wordt, met uiteraard weer een heavy gitaarsolo. De tiende track Livin’ Easy is heel anders dan de rest van het album – het klinkt een beetje jaren ’50 met een blazerssectie en piano – en de enige song met een akoestische gitaarsolo.

De afsluiter What I’ve Known For A Very Long Time is een werkelijk fantastische soulvolle en bluesy ballad, met mooi orgelwerk en een fabuleuze gitaarsolo. Je hebt meteen zin om de plaat nogmaals te draaien. Ik verwacht dat Blues Of Desperation hoog zal eindigen in de jaarlijstjes van 2016! Jammer dat Joe Bonamassa dit jaar (vooralsnog) alleen op North Sea Jazz te zien is, terwijl hij in februari en maart uitgebreid door Duitsland toerde. Maar goed, het is nog maar maart…