Net zoals veel van zijn generatiegenoten leverde ook Eric Clapton niet zijn beste werk af in de jaren tachtig. De hoge kwaliteit van Slowhand (1977) wist hij slechts in momenten te evenaren op de volgende studio-lp’s Backless (1978) en Another Ticket (1981). Ook Money And Cigarettes werd niet het meest geïnspireerde werk van de gitaarlegende, maar de plaat betekende wel een belangrijk keerpunt in zijn carrière. Bovendien bevat het album enkele prima tracks.
In de vroege jaren tachtig lukte het Clapton om van zijn zware alcoholverslaving af te komen en stapte hij over naar een nieuw label. Op Money And Cigarettes, de eerste plaat op Warner Bros, klinkt hij een stuk frisser en ‘commerciëler’ dan op Another Ticket.
Na Another Ticket en het eerder verschenen livealbum One More Night schakelde Clapton opnieuw de hulp in van de uitstekende gitarist Albert Lee. De line-up op Money and Cigarettes werd gecompleteerd door onder anderen een andere alleskunner op gitaar, Ry Cooder, de legendarische Booker T. & The MG’s-bassist Donald ‘Duck’ Dunn en drummer Roger Hawkins (bij Traffic te horen op onder andere de lp Shoot Out At The Fantasy Factory).
De meeste songs op het in februari 1983 verschenen Money And Cigarettes waren van Clapton zelf, maar de grote (Amerikaanse) hit van de plaat I’ve Got A Rock ‘N’ Roll Heart werd door anderen geschreven. Een ander hoogtepunt, Crosscut Saw, is een cover. Wel schreef Clapton het uptempo The Shape You’re In, een van de andere uitschieters, met vakwerk van alle betrokkenen. Buiten dit sterke materiaal is Money And Cigarettes alleen essentieel voor de echte fans.
Het verdere werk van Clapton in de jaren tachtig behoort evenmin tot zijn carrièrehoogtepunten. Later in 1983 speelde Clapton tijdens de beroemde ARMS-benefietconcerten met de andere voormalige Yardbirds die uitgroeiden tot stergitaristen: Jeff Beck en Jimmy Page. Een jaar later was hij te horen op The Pros And Cons Of Hitchhiking van Roger Waters, een absolute prachtplaat. Claptons eigen werk in de studio bleef in dit decennium echter van gemiddeld niveau.
Sommigen zullen beweren dat hij nooit meer een relevante plaat heeft gemaakt na Slowhand (of zelfs daarvoor). Wellicht moeten zij nog maar eens de schitterende albums die Clapton in het nieuwe millennium maakte met B.B. King en J.J. Cale opzetten. Wij kijken in ieder geval alvast uit naar zijn komende release Old Sock.
