Live review: Rock Werchter 2017 full weekend
Rock Werchter wint jaar in jaar uit awards voor beste line-up en beste festival. Dat is volledig terecht, het Vlaamse feestje is uitgegroeid tot een festival waar mensen een week voor in een tentje liggen en zelfs in de stromende regen naar hun favoriete band komen kijken. Dit jaar vinden we onder andere System of a Down, Linkin Park en Foo Fighters in het pitoreske Werchter. Om aan te geven hoe tof de verschillende artiesten waren, is het tijd om de artiesten de absoluut niet officiële Smash Press Awards te geven.
Savages – de ruigste vrouwen
De naam zegt het al: de vrouwen van Savages zijn geen lieverdjes. De Britse postpunk band is boos op alles en iedereen, of zo lijkt het tenminste. Zangeres Jehnny Beth schreeuwt de longen uit haar lijf bij ieder nummer. Vooral wanneer Beth tijdens “Husbands” het publiek opzoekt komt er wat los. In het voorvak wordt gesprongen en ontstaan er zelfs moshpits. Een heftige show aan het begin van de dag.
Prophets of Rage – grootste politieke boodschap
Rage Against the Machine is dood als band, maar de muziek leeft nog altijd voort met een boodschap die actueel blijft. Met de vuist in de lucht komen de bandleden het podium op, tijd voor opstand. Teksten als “Make Belgium rage again” zetten de toon. Tom Morello heeft “F*ck Trump” op zijn gitaar geplakt en tijdens afsluiter “Killing in the Name” schreeuwt de hele weide ‘F*ck you, I won’t do what you tell me’. Er wordt gesprongen op klassiekers van Rage Against the Machine, Cypress Hill en Public Enemy. Revolutie op de weide.
Arcade Fire – geen chemie met het publiek
“Wij geven 50.000 keer wat jullie ons geven”, zegt Win Butler, frontman van Arcade Fire na een aantal nummers. Hij is duidelijk teleurgesteld met het ietwat tamme publiek. Ondanks dat de band een enorm strakke show neerzet, krijgt hij de massa niet echt mee. Na de opmerking van Butler wordt het applaus gelukkig wat luider, maar taferelen zoals op Pinkpop 2014 zien we niet. De Canadezen spelen van ieder album wat, maar toch vooral van het meest recente “Reflektor“, “The Suburbs” en de nieuwe singles.
Kings of Leon – net als op het album
Voor de zevende keer sinds 2007 stond Kings of Leon op het affiche van Rock Werchter. De Amerikanen staan niet bekend om hun actieve houding op het podium of hun interactie met het publiek. Ook dit jaar was dat niet anders. Dat de band live zijn nummers goed kan brengen is duidelijk. De mannen krijgen alleen het publiek mee wanneer zij bekendere nummers als “Use Somebody” en “Sex On Fire” ten gehore brengen. Het laatstgenoemde nummer is overigens voor de verandering geen afsluiter, die eer is nu weggelegd voor “Waste a Moment“. Uiteindelijk overheerst na een show van Kings of Leon altijd dezelfde gedachte: dit was een beetje saai.
Royal Blood – haalt de oermens naar buiten
Midden op het veld springt een groep mannen van op zijn minst veertig wild in het rond. De ontblote bovenlijven zijn duidelijk te zien tijdens afsluiter “Out of the Black“. Vlak daarvoor werd er een menselijke berg gebouwd. Royal Blood maakt wat los bij mensen, zoveel is duidelijk. Alle nummers van debuutplaat “Royal Blood” kunnen rekenen op een enthousiaste reactie, maar ook de tracks van het nieuwe album doen het goed. De band laat hier zien dat hij potentie heeft om over een aantal jaar nog hoger op de poster te staan, want de baslijnen van Mike Kerr klinken vetter dan ooit en Ben Thatcher slaat op zijn dooie akkertje zijn drumstel aan gort.
Frank Carter & the Rattlesnakes – beste opener
Het is altijd lastig om de opener te zijn op een groot festival. De overgrote meerderheid is nog zijn roes aan het uitslapen en de flinke regen van dit jaar helpt ook niet mee. Toch weet Frank Carter & the Rattlesnakes een geweldige show neer te zetten. Vanaf het tweede nummer bevindt meneer Carter zich in het voorste vak van het publiek om daar een aantal nummers te spelen. Samen met gitarist Dean Richardson weet hij het publiek ontzettend goed te vermaken. Normaal gesproken vraagt de band om een zo groot mogelijke circle pit, maar vanwege de barricades op Rock Werchter besluit de band om zoveel mogelijk circlepits te creëren. Dit lukt zo goed dat ze beloven dit voortaan bij elke show te doen. Als dan ook nog afsluiter “I Hate You” uit volle borst wordt meegezongen, weet iedereen dat de zaterdag ontzettend mooi gaat worden.
Seasick Steve – op herhaling
Dat Seasick Steve een behoorlijk partijtje bluesrock kan spelen, weten we al een tijdje. We weten ook al een tijd hoe dat eruit ziet. Steve op zijn ‘zelfgemaakte’ instrumenten, bijna alleen op het podium. Af en toe een onsamenhangend verhaal naar het publiek toe en een vrouwelijke fan toezingen. Alles, maar dan ook echt alles aan deze show hebben we al eens eerder gezien. Misschien op Pinkpop dit jaar of wellicht in 2011 toen meneer Steve exact hetzelfde optreden op Werchter gaf. Voor de fans is het smullen, maar voor de neutrale kijker een herhalingsoefening die al menigmaal is gezien op verschillende festivals.
System of a Down – nostalgische reis
Het heeft even geduurd, maar eindelijk kunnen we weer een festivaltour van deze legendarische band aanschouwen. Het is geen geheim dat de mannen inmiddels een jaartje ouder zijn geworden. Dat betekent dat Serj Tankian niet alle noten meer haalt en verschillende effecten gebruikt om zo dicht mogelijk bij het origineel te komen. Toch neemt dat niet weg dat elk nummer van de setlist van System of a Down woord voor woord wordt meegezongen door het aanwezige publiek. Het is duidelijk dat vele fans lang hebben gewacht op dit optreden. Vanaf opener “Soldier Side” tot en met afsluiter “Sugar” deinst het publiek op en neer en hossen de pits over het hele veld. Deze mannen weten nog steeds hoe een goed optreden in elkaar moet zitten. De glimlach straalt op elk bandlid en niet alleen het publiek heeft een enorm toffe tijd. Wanneer klassieker “Chop Suey” wordt ingezet explodeert het veld en lijkt het alsof alle gefrustreerde puberemoties er in een keer uit worden geperst.
Linkin Park – nieuw is niet altijd beter
Er is al genoeg gezegd en geschreven over het laatste album van Linkin Park. Wat je er ook van vindt, live moeten er natuurlijk een aantal nummers van dit album worden gespeeld. De ontvangst van het publiek op deze nummers is op zijn zachtst gezegd opvallend. Wanneer het oudere werk zoals “In the End” en “Breaking the Habit” voorbij komen, wordt er gesprongen en meegezongen. Als er een nieuw nummer wordt gespeeld is het veld opvallend stil. Gelukkig weet Linkin Park als geen ander hoe je een show moet neerzetten. Emotionele momenten van Chester Bennington afgewisseld met de ontzettend strakke speelwijze van de band, zorgen voor een erg sterk optreden. Zeker afsluiter “Faint” zal voor velen een blijvende herinnering zijn. Linkin Park zal nog lang worden afgerekend op hun laatste album, maar een liveoptreden geven kunnen de heren nog steeds als geen ander.
Dropkick Murphys – verbroedering op muziek
Dropkick Murphys weet altijd een geweldige show neer te zetten. Hij is natuurlijk de enige band met zowel een doedelzak als mandoline op het festival, maar weet ook precies wat het publiek van hen wil. Niet te veel gedoe, gewoon een toffe show met veel meezingers en verbroedering. Vooral tijdens de cover van “You’ll Never Walk Alone” voelt het aan alsof heel Rock Werchter een grote vriendengroep is. Natuurlijk komen de bekende nummers ook langs. Zo heeft het festival genoten van “Johnny, I Hardly Knew Ya” en “Rose Tattoo“. Door het aanstekelijke enthousiasme van frontman Al Barr zijn vele biertjes niet alleen gedronken, maar ook door de lucht gevlogen.
Er kan worden teruggekeken op een zeer succesvolle editie van Rock Werchter. De absolute toppers waren Foo Fighters, System of a Down en Royal Blood. Het duurt nog een jaar tot we weer kunnen genieten in België, maar dat zal zeker het wachten weer waard zijn!
