Tempest is de titel van Bob Dylan’s 35ste studioalbum. Het is de meest recente plaat met zelfgeschreven materiaal – wat volgde zijn drie albums met nummers uit The American Songbook. Critici wezen gelijk op de overeenkomst in titels tussen Dylans cd en het laatste toneelstuk van Shakespeare, The Tempest. De zanger zelf hield er een eigen lezing op na.

Bob Dylan wilde in eerste instantie een religieus album maken met Tempest, in de traditie van Slow Train Coming. Maar het werd ‘slechts’ een seculiere plaat, bij gebrek aan materiaal voor ‘Godgewijde muziek’. Overigens is het geen afwaardering voor de inhoud van Tempest. De teksten en de muziek zijn van een degelijke kwaliteit.

Neem bijvoorbeeld Early Roman Kings, gebaseerd op een Muddy Waters-blues. Of Scarlet Town, een stad waar je niet gevonden wilt worden. En vergeet vooral de stevige gospelrocker Pay In Blood niet! Hoewel het geen religieus album is geworden, vind je in de teksten van Tempest wel degelijk restanten van Dylans vooronderzoek voor zijn 35ste studioalbum. Enkel de opener Duquesne Whistle, met een opmerkelijke clip, is geschreven met Robert Hunter.

Voor de productie van de cd heeft Dylan zelf getekend, onder zijn pseudoniem Jack Frost. Op de hoes is een afbeelding te zien van Pallas-Athene Fountain bij het parlementsgebouw in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen.

De plaat eindigt met Roll On John, een ode aan de voormalige frontman van The Beatles. Hierin zijn verwijzingen opgenomen van Beatles-nummers. De relatie tussen Dylan en Lennon was misschien minder sterk dan die tussen Dylan en Paul McCartney, maar een litanie voor de vermoorde zanger kan geen kwaad.

Het titelnummer is een 14 minuten durend epos over het zinken van de Titanic. Dylan verweeft hierbij het historische verhaal met informatie uit de film Titanic van James Cameron uit 1997. De titel van dit nummer en van de plaat verwijst naar het laatste toneelstuk van William Shakespeare uit 1610–11. Maar zoals het typisch Dylaneske antwoord luidde: “Shakespeare’s last play was called The Tempest. It wasn’t called just plain Tempest. The name of my record is just plain Tempest. It’s two different titles.” (Shakespeare’s laatste toneelstuk heet The Tempest, het heet niet enkel Tempest. De naam van mijn plaat is gewoon Tempest. Het zijn twee verschillende titels.)

Daar is natuurlijk geen speld tussen te krijgen. Zoals eigenlijk nergens bij Dylan.