Op 20 mei 1997 werd na een langdurig stille periode eindelijk weer een album uitgebracht van voormalig Creedence Clearwater Revival-voorman John Fogerty, op het Warner Brothers-label, onder de titel Blue Moon Swamp. Het is de vijfde soloplaat van Fogerty en de opvolger van het  geflopte Eye Of The Zombie uit 1986. In 1998 ontving hij voor dit album een Grammy Award voor beste album van 1997.

Na de Amerikaanse tournee om Eye Of The Zombie te promoten bleef het elf jaar stil rond Fogerty op muziekgebied. Hij scheidde van zijn eerste vrouw en raakte verwikkeld in enkele langdurige rechtszaken met zijn voormalige platenmaatschappij Fantasy Records en diens eigenaar Saul Zaentz. Na het verbreken van zijn contract met Fantasy kwam het er in feite op neer dat hij de rechten op al zijn songs voor CCR en zijn eerste soloalbum kwijt was. Eigenlijk zou hij Fantasy moeten betalen zodra hij een van die songs zou spelen. Vandaar dat hij tijdens de eerdergenoemde tournee géén van zijn zelfgeschreven CCR-songs speelde.

De relatie met de andere voormalige CCR-muzikanten, zijn oudere gitaarspelende broer Tom, bassist Stu Cook en drummer Doug Clifford werd steeds slechter, met name nadat zij zich solidair verklaarden met Zaentz. Toen CCR in 1993 werd opgenomen in de Rock & Roll Hall Of Fame waren Cook en Clifford en de zoon van de inmiddels overleden Tom Fogerty aanwezig. Ze stonden alle vier op het podium om de ‘introductie’ door Bruce Springsteen bij te wonen, voerden allemaal het woord, maar dat was het. Cook en Clifford waren ervan overtuigd dat ze nog één keer samen zouden optreden, maar John Fogerty weigerde met hen samen te spelen. In plaats daarvan speelde hij met de ‘house band’ met onder meer The Boss en Robbie Robertson een aantal CCR-klassiekers. We hebben het aan Bob Dylan te danken dat Fogerty weer teruggrijpt op zijn Creedence-songs, want die wist hem te overtuigen dat te doen. Hij schijnt zoiets gezegd te hebben als ‘je wilt toch niet dat iedereen denkt dat Proud Mary door Tina Turner geschreven is?’

De opnames
Voor de opnames van de songs voor het album betrok Fogerty regelmatig de volgende studio: The Lighthouse in North Hollywood, Californië. Zoals altijd was John Fogerty ook nu weer verantwoordelijk voor het schrijven en componeren èn arrangeren van alle songs en verzorgde hij ook nu weer de productie. Voor de opnametechniek was John Lowson verantwoordelijk, terwijl de van o.m. Bruce Springsteen bekende Bob Clearmountain de mix verzorgde. De mastering was het werk van Bob Ludwig (ook bekend van The Boss) in zijn Gateway Mastering Studios. Fogerty zelf bespeelde een hele rits instrumenten: akoestische en elektrische gitaren, lap steel gitaar, dobro, bouzouki, mandoline, elektrische sitar, orgel en tamboerijn. Het opnameproces voltrok zich in een periode van in totaal vijf jaar.

Het was, evenals op Eye Of The Zombie, geen ‘one man band’ zoals op zijn eerste drie soloalbums, waarop hij letterlijk alle instrumenten bespeelde en alle zangpartijen voor zijn rekening nam. Want er werkten nogal wat muzikanten mee: op basgitaar waren dat Donald “Duck Dunn”, Howie Epstein, John Clayton, Michael Rhodes, Phil Chen en Bob Glaub (later ook in zijn tourband). Op drums: Kenny Aronoff (nog altijd zijn vaste live-drummer), die ook percussie speelde, Chad Smith, Chester Thompson, Vinnie Colaiuta, Eddie Bayers en Jeff Donavan. Luis Conté bespeelde diverse percussie-instrumenten. Voor de achtergrondzang deed Fogerty een beroep op de beroemde zanggroepen The Waters (Julia Waters, Maxine Waters en Oren Waters) en The Fairfield Four en tenslotte ook op The Lonesome River Band.

Het album
Zoals gemeld zijn alle twaalf songs door John Fogerty zelf geschreven en ik kan me nog goed herinneren dat ik de cd voor het eerst draaide en meteen wist dat dit echt een mooi album was. Opener Southern Streamline is echt een countryrocker met meteen dat herkenbare geluid van Fogerty’s nog altijd krachtige stem en zijn geweldige gitaarspel. Iets wat van alle songs op BMS gezegd kan worden, overigens. Hot Rod Heart is lekker uptempo rockend, precies passend bij het ritje in zo’n authentieke open auto. Blueboy doet meteen denken aan Creedence, vooral qua sound, met The Waters als achtergrondkoor en verder zijn drie van zijn kinderen en echtgenote Julie te horen. Lekker loom is A Hundred And Ten In The Shade (oftewel 43 graden Celsius in de schaduw) met mooie achtergrondzang van The Fairfield Four.

Aan CCR denk je ook meteen bij het bluesy Rattlesnake Highway. Bring It Down To Jelly Roll doet dan weer denken aan The Blue Ridge Rangers, het ‘one man band’ project dat Fogerty kort na het opheffen van CCR uitbracht, met louter covers van countrysongs. Walking In A Hurricane is een lekkere rocker die zelfs een bescheiden hit werd in de VS, hierop is Red Hot Chili Peppers-drummer Chad Smith te horen. Swamp River Days is de volgende song, gevolgd door Rambunctious Boy met The Lonesome River Band in het koor is een lekker vlotte countryrocker. De ballad Joy Of My Life is Fogerty’s ode aan zijn tweede vrouw Julie, die hem volgens hem gered heeft van de ondergang. Bij elk concert laat hij horen hoeveel hij wel niet van haar houdt. Blue Moon Nights is weer een uptempo countrysong en swamprocker Bad Bad Boy besluit het album, dat in totaal net geen drie kwartier duurt.

Ontvangst
Blue Moon Swamp werd op cd en muziekcassette uitgebracht, maar niet op vinyl. In 2004 kwam een geremasterde versie op cd uit, met twee bonustracks, beide covers: Just Pickin’ (Freddie King) en Endless Sleep (Jody Reynolds, Dolores Nance). De pers was over het algemeen positief tot zeer lovend over het album. En de fans waren ook blij, want het album deed het vrij goed in de diverse internationale albumlijsten: nummer één in Finland en Zweden, drie in Noorwegen, nummer acht in Australië en bij ons was 22 de hoogste notering. In de VS werd nummer 37 bereikt op de Billboard 200.

Na de release ging John Fogerty voor het eerst weer uitgebreid toeren, wat zeer succesvol bleek, want hij toert immers nog steeds. Vooral sinds hij in het voorprogramma van Tina Turner’s afscheidstournee door Europa optrad werd hij veelgevraagd. Vreemd genoeg heeft hij tijdens die tour (in 2000) slechts één keer samen met Tina Turner Proud Mary gezongen, in het Wembley Stadion. 28 juni staat hij, zoals bekend, in de Ziggo Dome.