Het is ongetwijfeld een van de meest verrassende classic rock-albums van 2014. En ook eentje waarover de meningen het meest verdeeld zijn. Maar is The Endless River van Pink Floyd nou een waardig slotakkoord, of een sneue herinnering aan vervlogen dagen? Classic Rock Mag zette de plaat een week op repeat om dat uit te vinden.

Het blijft toch een interessante discussie: kan je The Division Bell uit 1994 nou wel of niet als een echt Pink Floyd-album beschouwen? Onze mening daarover is altijd helder geweest: conceptueel en tekstueel gezien is een Pink Floyd zonder Roger Waters eigenlijk onmogelijk, maar muzikaal is er iets dat The Division Bell duidelijk onderscheidt van een David Gilmour-soloalbum: de invloed van Richard Wright.

We hebben bij Classic Rock Mag onze waardering voor Richard Wright nooit onder stoelen of banken gestoken. Hij eindigde hoog in onze Top 10 Rocktoetsenisten en we braken –in onze allereerste weken– al eens een lans voor zijn soloalbum Broken China. Het stemde dan ook optimistisch toen in de aanloop naar The Endless River duidelijk werd dat de in 2008 overleden muzikant een grote rol speelt op dit album.

Samensmelting
Toch was er ook scepsis. Want kan een plaat bestaande uit restmateriaal eigenlijk wel overtuigen? De van tevoren beschikbaar gestelde fragmenten deden het ergste vermoeden. Maar wat blijkt bij beluistering: het valt allemaal reuze mee! Door het creëren van vier ‘hoofdstukken’, waarbinnen verschillende nummers tot een geheel zijn gesmeed, is The Endless River een album geworden dat je van begin tot eind dient te luisteren om het optimaal te kunnen waarderen. Het is dan ook erg knap hoe Gilmour en co. de verschillende losse ideeën -die stiekem niet echt een kop en een staart bevatten- hebben laten samensmelten. Enkel bij het derde deel van de plaat wordt het even wat rommelig, wanneer maar liefst zeven nummers van krap een minuut elkaar gaan afwisselen.

De vraag is hoezeer het materiaal wat we nu horen nog lijkt op hetgeen er in 1993/1994 oorspronkelijk werd opgenomen. Het is bekend dat er de afgelopen tijd nog flink is gesleuteld aan de songs en The Endless River is dan ook zeker meer dan een plaat vol afgekeurde tracks. In plaats daarvan voelt het -door de vele verwijzingen naar eerder werk- vooral als een ode aan ruim vier decennia Pink Floyd. Het eerste deel is een soort hybride tussen Shine On You Crazy Diamond en Welcome To The Machine, terwijl er verderop ook nadrukkelijk muzikale thema’s voorbijkomen die doen denken aan songs als Comfortably Numb en Run Like Hell.

Epiloog
Nee, The Endless River is dus geen wereldveranderend meesterwerk. Maar moest dat nog? Wie een nieuw hoofdstuk aan het verhaal Pink Floyd verwachtte, gaat wat ons betreft met een verkeerde mindset dit album in. The Endless River is geen nieuw hoofdstuk, maar een epiloog. En het is altijd een goede zaak om nog even te concluderen welke briljante klanken er uit de combinatie van David Gilmour’s gitaar en Richard Wright’s synthesizers komen.